Wzorzec

Sawa Bogucka, prezes fundacji wspierającej osoby doświadczające przemocy, zgłasza się na policję, twierdząc, że w obronie własnej zabiła mężczyznę, który miał na jej punkcie obsesję. Był to Adam Hinz, podopieczny fundacji. Jednakże psycholog sądowy kwestionuje jej prawdomówność, a według patologa wzorzec ran na ciele kobiety odpowiada samookaleczeniu. Czy Sawa jest psychopatką, czy niewinną ofiarą, która przypadkiem stała się sprawcą? Od razu dałam się wciągnąć w opowiadaną historię, niejednoznaczną historię przemocy. Choć ofiarami przemocy w zdecydowanej mierze padają kobiety i dzieci, to zdarzają się od tej reguły wyjątki, których wielkości nie sposób oszacować, mężczyźni bowiem rzadko zgłaszają ten problem, hamuje ich wstyd oraz lekceważenie otoczenia. Nie brakuje kobiet, które chętnie tę tendencję wykorzystują. Zdarzają się więc fałszywe oskarżenia o gwałt czy przemoc. To niezwykle trudna i delikatna kwestia. Karolina Głogowska ofiarowuje nam zaskakującą i zagadkową powieść, pełną niedomówień i tajemnic. Wzbudziła we mnie niepokój i skłoniła do wielu refleksji. "Wzorzec" to wciągający thriller psychologiczno - kryminalny, podejmujący problem przemocy domowej, która nie ma "płci".

Śmierć jest zazwyczaj efektem przypadku. Nawet ta zaplanowana”. Sawa Bogucka ma wszystko. Młodość, urodę, pracę, pieniądze, wymarzonego narzeczonego. Jest prezeską fundacji wspierającej osoby doświadczające przemocy, a jej efektowna osobowość, pewność siebie, konkretność i zdeterminowanie, uczyniły z niej celebrytkę – kogoś w rodzaju eksperta od tematów związanych z przemocą domową i toksycznymi relacjami. I dobrze jej z tym.. Spełnia się zarówno zawodowo, jak i prywatnie angażując się w coraz to nowe „projekty”. Ta charyzmatyczna kobieta ma jednak mroczną przeszłość, która odcisnęła na jej życiu pewien wzorzec, którego nie da się tak po prostu zmyć, można go jedynie zakleić plastrem akceptacji, zmanipulować sprytem, zamaskować spokojem, przypudrować nadzieją, ocieplić uśmiechem. Są momenty, że Sawa na oślep ucieka od emocji i lęków sprzed lat. Są i takie, że nie może bez nich żyć. A jeden błąd, albo raczej cała seria pomyłek, sprawiają, że życie Sawy w jednej chwili może zaprzepaścić jej rysującą się w pięknych barwach przyszłość.. „Wzorzec” to porywający thriller psychologiczny absorbujący uwagę od pierwszej do ostatniej strony. Przemyślany, klimatyczny, intrygujący, momentami totalnie nieprzewidywalny. Warstwa psychologiczna jest dość rozbudowana. Ciekawie też poprowadzono wątek kryminalny. Książka jest zarówno świetną rozrywką, jak i wcale nie czarno-białą lekcją o zakamarkach ludzkich umysłów. Podobało mi się. Polecam.

Gdy w jednym z trójmiejskich mieszkań zostały odnalezione zwłoki mężczyzny prokurator trudno uwierzyć w to, że tak drobna kobieta udusiła tak potężnego mężczyznę. Sawa Bogucka, prezeska fundacji wspierającej ofiary przemocy twierdzi, że to ona zamordowała Adama Hinza. Podobno mężczyzna miał na jej punkcie obsesję. Czy Sawa Bogucka jest ofiarą czy perfidną psychopatką, która zaplanowała morderstwo? Jaka jest prawda? Przeczytajcie a przekonacie się. Wow! Niesamowicie wciągająca książka, od której nie mogłam oderwać ani przez chwilę. Genialnie wymyślona fabuła. Ciekawie skonstruowani psychologicznie bohaterowie. Cały czas zastanawiałam się, czy Sawa zabiła, czy nie? Z biegiem czasu okazuje się, że kobieta nie ma czystego sumienia. Autorka potrafi trzymać w napięciu, powoli odkrywa zagadkę, a czytelnik może poukładać sobie wszystkie puzzle układanki. Książkę przeczytałam w błyskawicznym tempie, bo byłam bardzo zaintrygowana tą historią. Zapewniam Was, że podczas czytania tej książki doznacie wiele emocji i wrażeń oraz będziecie mieli ciarki na skórze. Autorka porusza w książce ciężki temat jakim jest przemoc domowa, która dotyczy kobiet, ale także mężczyzn. Autorka udowadnia, że to jak zachowujemy się i co robimy ma swoje źródło w przeszłości, czyli przez nasze dzieciństwo i doświadczenia. Jeśli chcecie dowiedzieć się jak doszło do morderstwa to ten thriller mocno Was zaskoczy. To idealna lektura dla osób o mocnych nerwach. Ja jestem zachwycona tą książką i stylem pisarskim autorki. Z przyjemnością przeczytam inne książki spod jej pióra. Rewelacja! Polecam gorąco!

To moja ostatnia recenzja przed porodem:-) Chwilami nie byłam pewna, co mnie bardziej stresowało, książka czy perspektywa jutrzejszego wyjazdu na porodówkę;-) A tak poważnie, to faktycznie książka, którą się czyta pod napięciem. Pisana z perspektywy czasu obecnego i tego wcześniejszego. We wcześniejszym czasie poznamy pewnego mężczyznę i kobietę, których relacje będą bardzo złożone. Nie mniej jednak coś tam pomiędzy nimi zacznie się dziać, tylko nie zdradzę co. W czasie obecnym kobieta jest już kimś innym, lecz twierdzi, że jest sprawcą przypadkowego morderstwa. Nieco ciężko jest tą sprawę wyjaśnić, gdyż sama obstawiałam przy niej dwie opcje. Zresztą później od połowy wszystko tak się zagmatwa, że będziecie się spieszyć jak szaleni byleby tylko jak najszybciej ją doczytać:-) Powiem wam, że autorka bardzo fajnie poprowadziła zagrania bohaterów. Poprzez czasy przed i teraz ujrzymy bohaterów z różnych perspektyw. Będą wzbudzać w nas zaufanie, później nas rozczarują, zaskoczą niejednokrotnie i na końcu, kiedy już wyrobimy sobie o nich zdanie, totalnie namieszają. Jest tutaj motyw przemocy domowej i kontrowersyjne sytuacje, które mają podkreślić wyniki wyświetleń. Czasami ciężko było rozpoznać kto tak naprawdę potrzebował pomocy, gdyż nie zdradzali oni swoich myśli, tylko znaliśmy ich na tyle, na ile komuś o sobie opowiedzieli. Nawet w życiu prawdziwym ciężko jest zauważyć przemoc rodzinną, gdyż oprawcy zawsze grają kozły ofiarne. Tutaj ten schemat był bardzo dobrze podkreślony. Książka nie tylko przedstawia życie bohaterów, ale i nakierowuje na pomoc dla tych osób. Podpowiada w jaki sposób pozbyć się kata, by ktoś nam uwierzył. Sama czytałam ją z wielkim przejęciem, gdyż lubię nietypowe ludzkie zagrania. Co za tym idzie, lubię pomagać ludziom, a tutaj właśnie pisze co robić, by ofiara nie czuła się osaczona. Zaufanie nie zawsze idzie w parze z rozumem, a warto zauważyć te nieprawidłowości zanim będzie dla kogokolwiek za późno. Wspaniale wykreowani bohaterzy, niemal podkreślone cechy osób krzywdzących, spójna akcja z końcowymi odpowiedziami nawet na nasze pytania. Według mnie bardzo dobra książka, którą każdy powinien przeczytać:-)

Policja znajduje zwłoki mężczyzny. Wygląda na to, że ktoś go udusił, ale na miejscu znajduje się też wiele krwi, która nie pochodzi od niego. Adam był notowany, miał problemy w małżeństwie, a mieszkanie, w którym przebywał, opłacała fundacja wspierająca osoby doświadczające przemocy. Do śledczych zgłasza się Sawa Bogucka, prezeska owej fundacji, która twierdzi, że zabiła Adama w obronie własnej. Czy jej zeznania okażą się prawdą? Wzorzec Karoliny Głogowskiej jest kryminałem, w którym akcja dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych. Obserwujemy grono postaci – w tym Sawę Bogucką i śledczą Barbarę Modrą – współcześnie, w czasie prowadzonego śledztwa, a także cofamy się o kilka miesięcy, by dowiedzieć się, jak doszło do zbrodni, co jest jej powodem. Narrator trzecioosobowy relacjonuje wydarzenia od momentu odnalezienia zwłok do czasu sprawy w sądzie, a w międzyczasie prezentuje cały wachlarz sytuacji, które mają znaczenie dla rozwoju wypadków. Już na wstępie powieści czeka na czytelników trup. Kolejne rozdziały mają za zadanie rozwiązać zagadkę morderstwa. Wiemy, że winna jest Sawa – przynajmniej ona tak twierdzi. Retrospekcje pozwalają poznać tę bohaterkę lepiej. Widzimy jej relacje z partnerem, karierę zawodową i podglądamy ją w czasie nagrywania vlogów. Potem w jej życiu pojawia się Adam. Ta znajomość zmienia wszystko. Czy mężczyzna ma powody, by korzystać z pomocy fundacji wspierającej ofiary przemocy? A może to on sam był agresorem i Sawa faktycznie musiała się bronić? Wątek przemocy domowej jest w tej powieści bardzo ważny. Sawa ma jasne zdanie na ten temat – podkreśla, że w większości przypadków ofiarami są kobiety, a ciągłe wybaczanie oprawcom w niczym nie pomaga. Jednak w książce mówi się też o mężczyznach, którzy doświadczają agresywnych zachowań ze strony kobiet. Znęcanie się nie musi być tylko fizyczne – to psychiczne również potrafi wywołać wiele cierpienia. Zabrakło mi w tej powieści szerszego pola dla Barbary Modrej, czyli pani prokurator. Ta postać bardzo mi się spodobała – konkretna, ale z problemami zawodowymi, z intrygującym życiem osobistym. Zniknęła mi trochę w tle Sawy Boguckiej, a szkoda, bo polubiłam tę kobietę i byłam ciekawa jej losów. Podoba mi się, że podczas czytania kluczymy w różnych relacjach osób. Próbujemy zrozumieć, co łączyło Sawę i Adama, a każde z nich widzi to nieco inaczej. Narrator trzecioosobowy świetnie relacjonuje zachowania, emocje i uczucia bohaterów, wnika w ich psychikę, opowiada świat tak, jak oni go odbierają. Stąd często nieco odmienne spojrzenie na te same sprawy. Wzorzec to dobrze napisana powieść kryminalna, w której warstwa obyczajowa jest rozbudowana i tworzy klimat. Przyznaję, że podczas czytania zapomniałam zupełnie o zwłokach, skupiłam się na życiu bohaterów i relacjach między nimi. Z zapartym tchem śledziłam rozwój wydarzeń, które poprzedzały tragedię. To było niezwykle wciągające!