Zabiłam. Historie matek skazanych za zbrodnię ludobójstwa w Rwandzie

„Czy jarzmo zbrodni jest cięższe dla kobiety? Zdecydowanie tak, ponieważ to kobieta jest sercem ogniska domowego. Przyznajemy się do win z nadzieją na wybaczenie, bo widzimy jak nasza nieobecność odbija się na dzieciach”. Natalia Ojewska rozmawia z osadzonymi. Floride, Marie, Odette, Florence, Fortunate i inne. Zostały skazane na wiele lat więzienia za najgorsze przestępstwo – za ludobójstwo. Za zabicie swoich sąsiadów, za wydanie katom swoich krewnych, za bycie w złym miejscu, w nieodpowiednym czasie. Dlaczego to zrobiły? Jedne nie przyznają się do popełnionych czynów, twierdzą że są niewinne i czyste. Inne podjęły ciężar swoich czynów. Zostawiły swoje dzieci, mężów, bliskich i siedzą za kratkami. Bo tak chcą. Bo tak muszą. Bo tak wypada. Dlaczego zabiły? Przez politykę. Jak codziennie radio, pisma, telewizja mówią Ci że Tutsi są źli, a Hutu tylko chcą sprawiedliwości to w końcu kiedyś w to uwierzą. I to nie dotyczy tylko ludności rwandyjskiej. Od pokoleń wpajane są do głowy człowiekowi że obcy zabiorą im wszystko. Że czarni są niebezpieczni. Że Żydzi są w spisku. Że uchodźcy roznoszą pasożyty. I tak dalej. I to nie przeszłość. To dzieje się na moich oczach. Wspaniała, smutna, gorzka książka. „Zabiłam” Natalii Ojewskiej. O Rwandzie. O ludobójstwie. O człowieku. Absolutnie polecam. „Wybaczenie jest fundamentem pojednania. Gdy oni wyznają nam prawdę o swoich czynach, wówczas my wiemy jakie konkretnie zbrodnie im wybaczamy”.

Tak wiele pytań nasuwa się po przeczytaniu tej książki, a tak mało odpowiedzi. Jakim cudem ktokolwiek pozwolił na 3 miesiące ludobójstwa, w którym szacunkowo zginęło milion osób? Gdzie było ONZ? 1994 rok, a ludzie zachowywali się jak bestie żądne krwi. Nieważne było to, że dwa plemienia Hutu i Tutsi żyły w przyjaźni obok siebie, ważne, że ruszyła propaganda, ludzie wychowywali się w nienawiści do siebie nawzajem, w strachu, że jedni zaatakują drugich, w końcu zamach na prezydenta był bodźcem do ataku Hutu na Tutsi. To była istna rzeź na człowieku! Ciężko czytało się historie kobiet i matek, które postrzegane są jako te, które pilnują domowego ogniska. Bo jak wytłumaczyć zachowanie matki, która swoich dwóch synów wrzuca do rzeki aby zapewnić im lepszą śmierć? Czy w ogóle można dokonać takiego wyboru? Autorka skupiła się na faktach, nie było tu mocno drastycznych opisów scen, choć niektóre łamały serce, pobudzając wyobraźnię. Wyznania kobiet skazanych nie są lekkie, niektóre nie widzą w sobie winy, uważają, że ich wina to np. skradziony worek ziemniaków... Wiecie co jest jednak najgorsze w tym wszystkim? Że tak łatwo przez masowe media zmanipulować ludźmi, tak łatwo można ich podzielić i zwrócić przeciw sobie i tak łatwo można ten proces powtórzyć... Choć nie jest to łatwa książka, to bardzo polecam ją przeczytać. To jedna z tych, którym warto poświęcić swój czas i zastanowić się czy po czymś takim można wybaczyć i żyć w pokoju? Czy człowiek tak łatwo może zamienić się w bezwzględnego zabójcę?