Zabójcza terapia. Dioniza Remańska. Tom 6

NAZNACZENI ŚMIERCIĄ Hanna Greń niedawno zaprezentowała kolejną, szóstą już, odsłonę swojego kryminalnego cyklu, którego bohaterką jest Dioniza Remańska. „Zabójcza terapia” kusi czytelnika mroczną okładką. A jest z jej wnętrzem? Dioniza, była policjantka, a aktualnie instruktorka strzelectwa, przebywa na szpitalnym oddziale rehabilitacyjnym, gdzie trafiła po tym jak padła ofiarą postrzelenia. Tymczasem podczas zabiegu hydroterapii w placówce dochodzi do zgonu jednej z pacjentek. Jak się okazuje, nie była to śmierć naturalna... Dioniza, która obiecała narzeczonemu, że nie będzie się pakować w kłopoty, zostaje nieoficjalnym doradcą prowadzącego śledztwo Jakuba Zapaty. Niebawem szpital staje się areną kolejnych dramatycznych wydarzeń... Czy ktoś wymierza sprawiedliwość na własną rękę? Jaki związek z bieżącymi zdarzeniami ma historia sprzed ponad dwudziestu lat? Hanna Greń obecna jest od wielu już lat na polskim rynku wydawniczym i to jest po prostu widoczne. Dobry warsztat pisarski, sprawne prowadzenie narracji, zgrabna linia fabularna. Pisarka wie jak dobrze pisać i świetnie się w tej materii porusza. Mimo iż „Zabójcza terapia” to już szósty tom cyklu, nie miałam problemu z odnalezieniem się w tej opowieści, choć jest to pierwsza przeczytana przeze mnie powieść autorki. Bez obaw można sięgnąć po nią nie znając wcześniejszych tomów. Dioniza, dla przyjaciół Diona, to całkiem interesująca bohaterka. Kobieca, ale z pazurem. Lubię takie postaci i niewątpliwie ta osobowość nadaje książce ton. Greń interesująco charakteryzuje swoich bohaterów. Szczegółowo, kolorystycznie, ale nie natrętnie. Występuje tu kilka interesujących rysów psychologicznych. Biegle pisarka włada piórem i dzięki temu tę książkę czyta się dość przyjemnie. Stosunkowo powolne zawiązanie akcji może czytelnika wywieść na manowce, ponieważ później dzieje się bardzo dużo. Myślę, czy nawet nie za dużo. Mimo bardzo poprawnej konstrukcji tej książki, są tu rzeczy, których nie mogę zaakceptować. Zagadka stanowiąca oś tej historii jest całkiem intrygująca, niestety, „Zabójcza terapia” to zbiór absurdów. Pierwszą rzeczą, która mi przeszkadzała to wtręty polityczne, które uważam za niesmaczne i nie na miejscu. Nie jest dla mnie istotne jakiej partii dane wynurzenia dotyczą. Po prostu uważam , że autorzy powinni liczyć się ze swoimi czytelnikami wśród których są osoby o różnych poglądach i nie wciskać na siłę tam, gdzie nie ma na to ani miejsca, ani uzasadnienia swoich politycznych uwag. Beletrystyka nie jest polem do agitacji wyborczych. Zawsze bardzo mnie to razi i unikam autorów parających się takim procederem. Kolejną rzeczą są... imiona i nazwiska postaci. Chyba Hanna Greń celowo próbuje wymyślać je tak, by wszystkie były niekonwencjonalne. Imiona, pseudonimy, nazwiska – w większości dziwaczne, trudne do zapamiętania.Może się to wydać zabawne, ale takie zabiegi utrudniają czytelnikowi odbiór powieści. Dialogi to po prostu koszmar. Zbędne wtręty, głupie żarty i przedziwne rozmowy. Nie wydaje mi się, by obok sali, w której znaleziono okrutnie zamrodowaną kobietę, policjanci i prokuratura wchodzili w jakieś irracjonalne przepychanki słowne. Szczególnie, że te rozmowy niczemu nie służą i mają chyba jedynie za zadanie zwiększyć objętość książki. I najlepszy smaczek : nierealna ilość kobiet o takich samych fryzurach. To już jest po prostu szczyt. W jednym szpitalu niemalże wszystkie kobiety mają identyczne farbowanie i zbliżoną długość włosów. To totalny absurd i nie wiem skąd u doświadczonej autorki taki głupi pomysł. Delikatnie jedynie wspomnę, że cóż to za zbieg okoliczności, że szereg zbrodni zostaje popełniony w szpitalu, w którym aktualnie przebywa była policjantka.... Nie pasuje mi ta książka. Być może trafiłam na jakąś słabszą odsłonę twórczości autorki, ale ja tej powieści mówię stanowczo NIE. Zmęczyła mnie, a napiętrzenie irracjonalnych pogawędek i zdarzeń było aż uderzające. Czytałam ją dość długo i jedynie rzetelność powstrzymała mnie od odłożenia tej książki. Nie mogę jej polecić, ponieważ to stek bzdur. Nużąca, absurdalna, bez polotu. Nawet zakończenie tej historii było przejaskrawione. Myślę, że wierni czytelnicy Greń mają już „Zabójczą terapię” za sobą. Z pewnością są osoby, dla których była to udana lektura, ale ja się do nich nie zaliczam. Miałka, nieudana książka. Na wyrost i irracjonalna. Raczej odradzam

Jakim zaskoczeniem była dla mnie ta zapowiedź. Po zakończeniu poprzedniego tomu byłam pewna, że było to jednocześnie zakończenie całej serii, a okazało się, że byłam w ogromnym błędzie. Czy kolejny tom serii z Dionizą Remańską okazał się być równie dobry co poprzednie? 'Chciał odzyskać dawną Dionę, a ujrzane w jej oczach iskry dały mu nadzieję, że ta chwila jednak nadejdzie. Musiał tylko uzbroić się w cierpliwość.' Po minionych wydarzeniach Diona ląduje w ośrodku rehabilitacyjnym. Walczy o powrót do zdrowia i chciałaby zrobić to szybko. Pewnego dnia jednak znalezione zostają zwłoki kobiety, a instynkt Diony nie pozwala jej przejść obok tego wydarzenia obojętnie. Kto jest zabójcą? I czy będą kolejne ofiary? Historia prowadzona jest na kilku płaszczyznach. Głównie poznajemy wydarzenia z perspektywy Diony, jednak przeplatają się one z wydarzeniami z przeszłości jednej z ofiar oraz z perspektywy zabójcy. Z początku nie wiedziałam dlaczego akurat z perspektywy tej konkretnej ofiary poznajemy wydarzenia z przeszłości, ale z biegiem historii wszystko się rozjaśnia. Sama zagadka nie była specjalnie zawiła, dość szybko udało mi się wytypować zabójcę i pod koniec okazało się, że miałam rację. Czy to źle? Absolutnie, bo pomimo tego lektura była na tyle wciągająca, że nie zauważyłam kiedy mijają kolejne strony i zbliżam się do końca. '(...) wiedziała więc, że tym, co zostali, łatwiej jest przyswoić informację o nieszczęściu, gdy mogą kogoś o nie obwinić.' W moim odczuciu była to najsłabsza póki co część serii. Nie oznacza to jednak, że ogólnie była kiepska. Sama sprawa wydawała się dość łatwa, jednak sytuacja w której znalazła się Dioniza Remańska tego wymagała. Jestem pewna, że jak tylko bohaterka wróci do zdrowia to i sprawy będą na powrót zawiłe i skomplikowane. W tym przypadku sam fakt otrzymania kolejnej części był ogromną niespodzianką. Dlatego też polecam każdemu, kto przerwał w jakimkolwiek momencie lub w ogóle nie zaczął. Ta seria jest warta poznania!

W dniu premiery szóstej części cyklu kryminalnego z Dionizą Remańską „Zabójcza terapia” u mnie na obiad były obowiązkowo pierogi. Ci, którzy czytali poprzednie części z pewnością wiedzą dlaczego. Przyznam, że zaskoczyła mnie ta kontynuacja, bo choć żywiłam nadzieję, że „Śmiertelną dawką” nie pożegnamy się z bohaterką, którą zdążyłam bardzo polubić, to Autorka włożyła sporo wysiłku, by nas o tym przekonać. Dlatego z bardzo pozytywnym zaskoczeniem i ulgą przyjęłam zapowiedź kolejnej części i mam nadzieję, że nie będzie ona ostatnią. Podobnie jak we wcześniejszych powieściach z Dioną, tak i tym razem akcja umiejscowiona jest w niewielkiej społeczności, jaką tworzy grupa pacjentów i pracowników szpitala rehabilitacyjnego, do którego przywiodły ją tragiczne wydarzenia poprzedniej części. A że dla tak aktywnej kobiety poczucie bezradności i bezczynność są nie do zniesienia angażuje się całą sobą w ćwiczenia mające zapewnić jej pełną sprawność fizyczną. Ale i szarym komórkom Dionizy nie grozi lenistwo, bo znalezienie zwłok jednej z pacjentek przełącza ją automatycznie na tryb dochodzeniowy. Z przyjemnością godząc się na współpracę z policją nie spodziewa się jednak, że szpital rehabilitacyjny zmieni się w „fabrykę śmierci”. Wspaniale było znów towarzyszyć tej inteligentnej, charakternej i silnej kobiecie w prowadzonym, choć z pozycji obserwatora śledztwie. Spojrzenie na sprawę z różnych perspektyw, również sprawcy, ale też sięgnięcie w przeszłość budowało napięcie i rodziło ciekawość, odnośnie do wspólnego mianownika i motywów. W pewnym momencie domyśliłam się kto zabija, ale nie miałam pewności dlaczego i ta niewiedza pchała mnie do ostatnich stron, nie odbierając przyjemności z rozwiązania zagadki. Bardzo trafnie Autorka oddała skomplikowane relacje międzyludzkie, które odgrywają ogromną rolę w tak małym środowisku skazanych na siebie przez wiele tygodni ludzi. Umiejętność dostosowania się jest czasem równie ważna jak odwaga do bronienia własnych praw, bo zawsze znajdą się osoby z natury zajadłe i wrogie. I znowuż zaznaczę, że każdą z części można czytać niezależnie, bo traktuje o odrębnej sprawie kryminalnej, jednak dlaczego mielibyście odebrać sobie przyjemność sprawdzenia jak zmieniała się główna bohaterka i jej życie osobiste? Tym bardziej że mimo brutalnych zbrodni styl Autorki dość lekki, często podszyty ironią i humorem czyni z Jej powieści znakomitą i wciągającą rozrywkę wzbogaconą o wartościowy przekaz dający impuls do głębszych przemyśleń.