Zaklęte zwierciadło

Jest rok 1833. Zakochana Eufrozyna Bilińska niespodziewa się nawet, jaką niespodziankę szykuje jej los za pośrednictwem rodziców. Dwadzieścia lat później, inna młoda kobieta, również zakochana, tym razem sama decydująca o swoim losie. Wbrew wszystkim, wybiera drogę, która jak się wkrótce okaże ze szczęściem ma niewiele wspólnego.. Chociaż... Ewa Sobieniewska stworzyła kolejny raz, po "Srebrnym wrzecionie", świat, który wciąga czytelnika bez reszty. Zabiera nas do czasów, gdy konwenanse stawiane były na piedestale, a uczucia spychane na samo dno kufra, dawno zapomnianego na strychu. Ale i wtedy nie brakowało odwagi kobiecego serca, która nie zawsze szła w parze z rozumem. Autorka i w tej powieści postawiła na kobiety. Pokazuje, poprzez swoje bohaterki, że zawsze warto walczyć o siebie, o swoje życie, nawet gdyby miało to przynieść sprzeciw innych. A konsekwencje wyborów? No cóż, są one nieuniknione. Jednak historia Elizy i Eufrozyny przekonuje, że z każdej sytuacji, nawet bolesnej, może narodzić się coś dobrego, co całkowicie odmieni życie. Nie wiem co takiego jest w piórze autorki, że słowa jakie przelewa na papier czarują. Książka od pierwszych stron, pomimo niełatwych momentów, uderza lekkością, przez co nie mam mowy o znużeniu. Czytanie tej powieści to była najczystsza przyjemność. Autorka wspaniale oddała klimat minionej dawno epoki. Cudownie było znów zawitać do Wilna, słyszeć szelest wytwornych sukien, czy też zachwycić się polskim łonem natury i przekroczyć progi dworku. Natomiast fabuła poprowadzona na płaszczyźnie dwóch czasów, wprowadza czytelnika w całość historii, przez co nie ma mowy o zagubieniu się w wydarzeniach. "Zaklęte zwierciadło" to dla mnie jedna z najlepszych tegorocznych premier.