Zapomniany ogród

"Tajemnice mają nadzwyczajny dar wychodzenia na jaw", a Kate Morton umie ubrać je w tak cudownie baśniowy klimat, że jej powieści pochłaniają bez reszty. I tak jak w baśniach idą w parze piękno i brzydota, dobru przeciwstawia się zło i nie zawsze wszystko kończy się dobrze, tak i „Zapomniany ogród” emanuje wszelkimi odcieniami, z których składa się życie. Są momenty, które przynoszą bohaterom radość i nadzieję, ogrom smutku i żalu, cierpienia i przerażenia, a my przeżywamy je wraz z nimi towarzysząc im na ścieżkach, którymi kroczą. Niektóre z nich wybierają sami, do obrania innych zostają zmuszeni. Jaką tajemnicę odkryją Nell, a później jej wnuczka Cassandra próbując odkryć własną tożsamość i korzenie, z których się wywodzą? Jedna wyrusza tropem urywków swoich wspomnień, druga po latach śladami swojej babki, które z Australii przywiodą je do posiadłości arystokratycznej rodziny Mountrachet w odległej Anglii. Czy odnajdą tu odpowiedzi na dręczące je pytania? Czy dowiedzą się jak mała Nell znalazła się sama na statku płynącym do Australii? Co skrywa ukryty za murem zapomniany ogród? I kim jest tajemnicza postać Autorki, która niespodziewanie przepadła bez śladu? Ta poruszająca powieść nie tylko intryguje zawiłą i bolesną rodzinną tajemnicą, nie tylko przenosi nas do klimatycznych miejsc, które autorka oddaje z perfekcją najdoskonalszego malarza, ale za sprawą wplecionych w treść baśni czyni ją magiczną i niepowtarzalną. A płynącą zarówno z doświadczeń bohaterek, jak i snutych baśni życiową mądrość można czerpać pełnymi wiadrami. Ta wielowątkowa, magiczna saga o poszukiwaniu własnej tożsamości, w której przeszłość kładzie się cieniem na teraźniejszości i wywiera niezatarty wpływ na życiu bohaterów zachwyciła mnie bez reszty. Trudno było mi wracać do rzeczywistości i mimo że książka liczy ponad pięćset stron chętnie pozostałabym dłużej w labiryncie zapomnianego ogrodu.

„Bez wspomnień można iść do przodu, nie oglądając się za siebie” Piękny i nostalgiczny. Dziki i nieujarzmiony. Tajemniczy ogród …. To w nim miały miejsce najbardziej inspirujące wydarzenia tej historii. To w nim narodziła się tajemnica, którą wiele pokoleń będzie chciało poznać … Główna bohaterka, Cassandra dąży do odkrycia prawdy. Prawdy, która była skrzętnie ukrywana przez lata, a która nie daje jej spokoju. To dzięki niej dowie się, kim tak naprawdę jest. Wychowywała ją babcia, Nell O’Connor, matka nie interesowała się jej życiem. U boku babci czuła się bezpiecznie, babcia dawała jej radość z codzienności, była jej mentorką. Po śmierci zostawiła jej w spadku tajemniczy domek w Anglii, nazywany Cliff Cottage. I tajemniczy ogród wokół. Nieruchomość, o której nikt nie wiedział. Cass podąża śladami pozostawionymi jej przez Nell i krok po kroku odkrywa prawdę. Bolesną i trudną. Zagłębia się w przeszłość Nell, poznaje ludzi, którzy ją znali. I jakie tajemnice odkrywa? Takie, że jej życie się nagle zmienia … Ale wie więcej i teraz stara się zrozumieć zachowanie babci, jej skrytość i czasami nieufność wobec innych. Kim tak naprawdę była jej babka i co miała wspólnego z tajemniczą Autorką baśni, która opiekowała się nią na statku, który miał zabrać ją w podróż do lepszego życia? Czy był to tylko wytwór wyobraźni, omamy czy rzeczywiste wspomnienia kilkuletniego dziecka? Aż trudno sobie wyobrazić, jak zagmatwane i nieodgadnione mogą być losy ludzkie? Jak życie potrafi wszystko skomplikować? Ile trzeba czasu i energii, aby rozwikłać zagadki z przeszłości? Ale warto, bo prawda zawsze się obroni i potrafi wyjaśnić wiele różnych wątpliwości. Zapomniany ogród to cudowna i wzruszająca opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości, o dążeniu do poznania swoich przodków i motywów ich postępowania. Każdy z nas wie, jak ważne jest wiedza o swoich bliskich, o rodzicach i dziadkach. Każdy chce znać swoje korzenie. Prawdę o sobie, nawet jak jest niewygodna i smutna. Ale to zawsze jednak prawda. Ale to również opowieść o miłości, nie zawsze tej wymarzonej i jedynej. Każdy chce kochać i być kochany, to takie normalne i ludzkie potrzeby i oczekiwania. Ale nie każdy ma okazję w życiu być spełniony i usatysfakcjonowany. Trzeba dążyć do bycia szczęśliwym, ale nie zawsze los się do każdego uśmiechnie. Dostaliśmy do rąk historię trzech pokoleń kobiet, odważnych i stanowczych, poruszających do głębi, których przeszłość to jedna wielka niewiadoma. Ale jej poznanie to jak zdobycie najwyższego szczytu, i to na dodatek zimą. Odkrycie tajemnic wnosi tyle dobrego do życia każdej z bohaterek, że odnosi się wrażenie, że narodziły się na nowo, z nową historią i znaną już przeszłością. I się uspokoiły i zrozumiały motywy postępowania bliskich, ich skrytość, pewną obcość i nawet oschłość. W życiu człowiek nie zawsze myśli racjonalnie, czasami działa pod wpływem chwili i impulsu i podejmują nie zawsze rozsądne decyzje. Ale ma przekonanie, że w danym momencie są one najlepsze i przyniosą bliskim same korzyści. Ta powieść mnie zauroczyła, przeniosła w świat baśni i mrocznych tajemnic, które życie owinęło niewidzialnym bluszczem. Czułam się jak we śnie, pośród intrygujących postaci, w otoczeniu przenikliwej i niedopowiedzianej atmosfery. Gdzie myśli wędrują pomiędzy szumiącymi drzewami, zielonymi krzakami, otoczone wysokim murem. Autorka znakomicie maluje świat, bardzo plastycznie i wyraziście, w sposób przemawiający do czytelnika. Obraz, który nam opisuje nie tylko widzimy, ale również odbieramy pozostałymi zmysłami. Po raz kolejny Wydawnictwo Albatros zaskoczyło mnie eleganckim wydaniem. Piękna okładka, zdobiona złotymi tłoczonymi elementami, takiej piękności nie sposób się oprzeć, kusi od pierwszego spojrzenia na nią … Tej lekturze nie można się oprzeć, nie warto się przed nią bronić. Tę historię trzeba przeżyć i poznać do końca, aby później opowiadać dzieciom. Wspaniała! Wzruszająca! Elektryzująca!

“Oto co czyni bohaterów interesującymi. Ich tajemnice”. "Zapomniany ogród" to rodzinna saga o trzech pokoleniach niezwykłych kobiet, których oprócz więzi rodzinnych łączy także tajemnica. Jedna z nich tę tajemnicę stworzyła, druga była jej bohaterką i ofiarą, a trzecia podjęła się jej rozwiązania. Akcja powieści toczy się w trzech planach czasowych: latach 1900-1913, 1975 i 2005. W każdym z nich kto inny jest główną postacią, dlatego całą historię poznajemy z różnych punktów widzenia, z relacji trzech kobiet, żyjących w różnych epokach i miejscach. Pierwsza z kobiet, Nell, jako małe dziecko przypłynęła na statku do Australii , nie było przy niej nikogo. Dziewczynką zaopiekowali się pracownik portowy wraz z żoną. Stała sie ich ukochaną córka. Gdy Nell dorosła, dowiedziała się prawdy o swym nieznanym pochodzeniu i dlatego postanawia dociec prawdy. Wskazówką do odkrycia przeszłości Nell staje się zbiór baśni, który przywiozła w swoim małym bagażu i ich autorka Eliza Makepeace. Eliza, po śmierci swojej matki i brata, trafia do dworu swojego wuja Linusa Mountracheta, jego żony Adelaine i ich córki Rose. Dziewczynki stają się sobie bardzo bliskie, traktują się jak siostry i wierzą, że przyszłość należy do nich… Trzecią bohaterką powieścią jest Cassandra, wnuczka Nell. Cassandra w testamencie otrzymuje małą chatkę z zaniedbanym ogrodem gdzieś na kornwalijskim wybrzeżu. Chatka i ten zapomniany ogród przyczyniają się do tego, że dziewczyna postanawia dokończyć misję Nell. Cassandra opuszcza Australię, przybywa do Anglii, gdzie w końcu rozwiązuje tajemnicę strzeżoną przez przez sto lat, wyjaśniając tym samym prawdę o pochodzeniu Nell. “Zapomniany ogród” to kolejna przeczytana przeze mnie książka, w której głównymi bohaterkami są kobiety. To one są tu najważniejsze - wpływają na losy innych kobiet, są barwne i interesujące. Przede wszystkim jednak jest to powieść o poszukiwaniu własnych korzeni, swojej tożsamości. Kate Morton zatem stworzyła niezwykłą opowieść, w której wątki historyczne mieszają się z historią rodzinną, zagmatwaną, pełną tajemnic. Wykreowała w niej niecodzienny świat, w którym śledzimy niemalże z zapartym tchem losy bohaterek, razem z nimi próbując odgadnąć prawdę. Historia to niełatwa, momentami trudna i bolesna, ale wciągająca czytelnika swoją rozbudowaną fabułą, niezwykłymi bohaterami i klimatem, takim trochę nierzeczywistym, z pogranicza magii, a to za sprawą cudnych baśni Elizy i subtelnego uroku zapomnianego ogrodu. “Zapomniany ogród” to klasyka sama w sobie. Mistrzowski styl pisania, dbałość o każde słowo, umiejętność stworzenia zajmującej, oryginalnej historii. W dodatku Kate Morton ma niesamowity dar do kreowania niezwykle rzeczywistych opisów, do przenoszenia nas do krainy swojej wyobraźni. Ta wielowymiarowa opowieść wciąga, intryguje tajemnicą, choć moim zdaniem minusem powieści jest zbyt długo przeciągane zakończenie. Niemniej polecam tę książkę, piękną, urzekającą, emocjonującą historię o poszukiwaniu własnej tożsamości. Cała recenzja: https://www.czytelnika.pl/2022/06/zapomniany-ogrod-kate-morton.html