Zdejmij z nieba księżyc

Zdejmij z nieba księżyc Kristan Higgins to trudna książka o kruchości życia i śmierci, która przychodzi zbyt szybko. Oprócz uczuć głównego bohatera pojawiają się listy, które są przedłużeniem pożegnania z ukochaną osobą. Po lekturze miałam bardzo mieszane uczucia i nie do końca rozumiem fenomen tego tytułu. Natomiast podoba mi się podejście do tego aby skremowane ciało stało się nowym drzewem i można je było zasadzić. "Kiedy żyje się na tykającej bombie, nie można być frajerem". Przede wszystkim książka pisana jest w 3 osobie i przez całą fabułę czujemy się jak obserwatorzy. Ani na chwilę nie utożsamiamy się z bohaterami, nie czujemy że jesteśmy pośród nich. Temat książki jest bardzo trudny, bo nie każdy z nas myśli o śmierci o tym jak to wpłynie na najbliższych, ani ze może się to zdarzyć szybciej niż oczekujemy. Dlatego ciężko wciągnąć się w fabułę i polubić bohaterów. Jedynie listy są w 1 osobie, ale to trochę za mało aby wczuć się w to co chce przekazać nam autorka. "Budzik pokazywał 3:06. Najbardziej samotna godzina na świecie". Nie jest to nigdzie zaznaczone, ale pojawia się tu motyw którym gardzę. Naprawdę go nie lubię. A to dlatego, że wiele osób nie zdaje sobie sprawy że po żałobie już nie jest się tym samym człowiekiem, czasem się próbuje ale to nie jest takie proste. A tu umierającą żona postanawia znaleźć swojemu mężowi kandydatkę na żonę. Co jest straszne. Nie mam słów. Autorka postanowiła połączyć dwa charaktery które są swoimi przeciwnościami jak gdy byli razem miało to sens, tak gdy poznawaliśmy Lauren a później Josha, za każdym razem główna bohaterka traciła w moich oczach. Listy które pozostawiła mężowi zawierały zadania, jedynym plusem było to że zwykle kończyły się jakimiś zabawnymi sytuacjami. Jednak miałam wrażenie, że to ona kontroluje całe jego życie i chciała to robić nawet po śmierci. I o ile rozumiem poczucie agonii po stracie najbliższej osoby, tak podczas czytania czułam dużo toksyczności w ich relacji. Czytałam bardzo wiele pozytywnych opinii o tej książce, dlatego zastanawiam się czemu mi się nie podobało. Żałoba i jej etapy są motywem o którym bardzo lubię czytać, tym razem było odwrotnie. A rozdział poświęcony wróżce jeszcze mocniej sprawił że ledwo skończyłam ją czytać. Podejrzewam, że to książka dla nieco starszych czytelników, z kilkuletnim stażem małżeńskim, którzy przeżyli stratę i potrafią odnaleźć się w tej książce. Okładka jak i wyklejka jest piękna. Daje to poczucie że fabuła jest o przemijaniu, jednak dla mnie to trochę za mało.

„Zdejmij z nieba księżyc” to bardzo poruszająca historia o młodym małżeństwie. Joshua i Lauren to para ludzi, którzy marzy o wspólnym, pięknym życiu. Niestety, ale ich plany zostają przerwane przez chorobę kobiety. Lauren boi się, że mąż nie pozbiera się po jej śmierci i pisze do niego listy. Jeden list na jeden miesiąc. Listy mają pomóc mu w przerwaniu żałoby. Kristan Higgins zrobiła coś niesamowitego. Napisała książkę, która wzrusza, a zarazem bawi. Śmierć nigdy nie jest łatwym tematem. Niesie wiele bólu. I autorka w jednym momencie potrafi wywołać łzy, by za chwilę wywołać uśmiech na twarzy. Książka napinana jest lekkim i przyjemnym stylem, dzięki czemu czyta się bardzo szybko. Jest również powieścią bardzo refleksyjną. Czytając nie jeden raz docenimy to, że jesteśmy zdrowi. Że mamy obok siebie kogoś kto pomoże w gorszych chwilach, nawet jeśli fizycznie go już nie ma. Bardzo podobały mi się te fragmenty książki, w których znajdywały się listy Lauren do Josha i jej taty. Wywoływały one wiele emocji, które by poczuć musicie sami przeczytać książkę. Zapewniam, że wylejecie wiele łez, a opisana historia zostanie z Wami na dłużej. Pokochacie Lauren i Josha i nie będziecie chcieli o nich szybko zapomnieć. Polecam!

Wiele już napisano o miłości, ale „Zdejmij z nieba księżyc” Kristan Higgins to jedna z najpiękniejszych, ale i najbardziej rozdzierających duszę historii miłosnych, jakie dane mi było poznać. Emocje przy czytaniu przewalały się przez moje serce jak tsunami niosąc bezsilność, wściekłość, rozpacz i gniew, w końcu również radość i wdzięczność. Bo gdy cudowne, jedyne uczucie strata zmienia w zgliszcza, rozpada się cały świat. Jak on może trwać, jak słońce może wschodzić, gdy jej już nie ma? Jak my możemy trwać? Świadomość zapadnięcia na nieuleczalną chorobę wydaje się ciężarem nie do udźwignięcia podobnie jak śmierć ukochanej osoby. W obu przypadkach wsparciem są bliscy, jednak w tę ostatnią podróż każdy udaje się sam. Jak bardzo empatycznym trzeba być człowiekiem, jak wiele mieć w sobie miłości, by nie myśleć wtedy o swojej chorobie i cierpieniu, a o tych, których pochłonie rozpacz naszego odejścia? By zadbać o nich i pomóc im w przejściu żałoby? Lauren i Joshui na początku wspólnej drogi przychodzi doświadczyć jednocześnie najpiękniejszego okresu miłości, jak i ulotności życia. Wykryta nieuleczalna choroba Lauren niweczy wspólne plany, a każda darowana chwila, choć próbują wykorzystać ją najlepiej jak się da podszyta jest widmem straty. Nie sposób przygotować się na to, co nieuchronne, jednak miłość i troska żony dzięki pozostawionym listom towarzyszy zrozpaczonemu mężowi przez cały rok po jej stracie pomagając mu powrócić do życia. Podróż, w której towarzyszymy Lauren i Joshui przenika serce, przejmuje do głębi ukazując ich walkę z chorobą i żałobę mężczyzny, oraz siłę, jaką może dać miłość i wspomnienia. Czytając, tonęłam w oceanie łez, ale wyszłam z niego silniejsza i lepsza, doceniając miłość, która jest u mego boku od lat. Dajcie się i Wy porwać zapierającemu dech uczuciu Lauren i Josha - rozbije Was na tysiąc kawałków i poskleja na nowo, gdy płacząc i śmiejąc się odnajdziecie w nim kruchość życia i jego piękno. Bo radość i łzy są wpisane w tę historię, podobnie jak miłość i strata stanowią nieodłączną część życia. Premiera tej poruszającej powieści, którą z powodzeniem mogę przyrównać pod względem ładunku emocji do „Pamiętnika” Sparksa już 10 kwietnia. Przygotujcie się do niej z potężnym zapasem chusteczek i ze świadomością, że zostanie już w Waszych sercach na zawsze.