Saga o ludziach ziemi. Tom 2. Czas rumianku

Jest rok pański 1852. Szczepan i Zosia Jóźwiakowie mają dwóch prawie dorosłych synów, różnych niczym dzień i noc. Janek to osiemnastoletni niezmiernie kochliwy kawaler. Piętnastoletni Michał to niezwykle pracowity, cichy i zamknięty w sobie chłopak. Rodzice zapatrzeni w starszego syna nie potrafią należycie docenić młodszego. Wiadomo, że słońce swym blaskiem przyćmi wszystko, ale największe wytchnienie daje przecież noc... Drugi tom "Sagi o ludziach ziemi", czyli "Czas rumianku" to jedna z piękniejszych historii, jakie w życiu czytałam. Odnajdziemy tu pełen nostalgii i wzruszeń obraz dziewiętnastowiecznej Polski, gdzie okoliczne wsie pustoszy epidemia cholery, a na szczytach władzy ważą się losy chłopów pańszczyźnianych. Obraz zwyczajnego życia wypełnionego codzienną pracą, marzeniami o miłości, poszanowaniem obrzędów i tradycji, gdzie słowiańszczyzna wciąż ściera się z chrześcijaństwem. Obraz, który wywoła w nas tęsknotę za tym, co było i już nie wróci, a losy rodziny Jóźwiaków i ich sąsiadów, staną się nam niezwykle bliskie, wywołując radość, rozrzewnienie, śmiech i łzy.

„Czas rumianku” to druga część sagi o ludziach ziemi. Pierwszy tom wciągnął mnie bez reszty i nie mogłam doczekać się kontynuacji, która okazała się równie dobrą lekturą. Akcja książki toczy się na Kujawach w XIX wieku. Świat powoli zmienia się, ale w tutaj płynie swoim rytmem. Chłopi codziennie szukają sposobów na lepsze jutro. Autorka ponownie zabiera nas do domu rodziny Józwiaków. Tym razem bliżej poznamy dwóch braci. Urokliwego Janka i Michała, którego nawet ojciec nie zauważa. Są braćmi, ale różnią się od siebie pod każdym względem. Janek lubi uwodzić, Michał wręcz przeciwnie. I to właśnie tego drugiego bardziej polubiłam. W tej części rodzina Józwiaków nie będzie miała łatwo. Wydaje się, że ciąży nad nimi fatum. Na dodatek w Europie wybucha epidemia cholery, a car ogłasza zniesienie pańszczyzny. Jaki to będzie miało wpływ na bohaterów? Książka całkowicie pochłonęła mój czas. A wszystko to za sprawą opisów pięknych, wiejskich krajobrazów, zwyczajów i mentalności ludzi żyjących w połowie XIX wieku. Zazwyczaj nie lubię takich opisów, ale tutaj autka robi to tak wspaniale, że przez książkę wręcz płynie się. Jak każda saga i jej bohaterowie, książka dostarcza wielu emocji. Od bohaterów udziela się uczucie osamotnienia, straty i rozczarowań jakie zdarzają się każdemu w życiu. Ale są również momenty wywołujące uśmiech na twarzy. Występują tutaj zarówno kłótnie, jak i wzajemne wsparcie rodzinne.